Endowed in perpetuity by the Glenna Luschei Fund for Excellence

In Heaven Everything is Fine

In Heaven Everything is Fine

Katerina Iliopoulou

In Heaven Everything is Fine

A small room
A window looking at the sea
The bare landscape, the geological unfoldings
Each day countless times you sketch them with your eyes
The body follows them
And one small window opposite the bed
Black hills at night
And crickets

We came here to be alone
But we aren’t
We aren’t alone
There are rooms hewn out of the rock
There’s a city
When we lie there for hours
In the stone cradles
We adapt our body to theirs
Inside the dens of salt
We let their hands burn our palms
We wear the heavy cloak of their breathing in the heat

It’s summer you think that
There will never be clouds again or green grass
Little flowers of the rocks.
Trapped in a children’s drawing
Yellow and blue
Thickly painted everywhere
And we two dots
In a prehistoric room
On these rocks we burn with them
Like immortals
One on top of the other
One for the other
One inside the other
One against the other
The small stone temple in the center
An eye completely exposed
From there you can truly weep
Looking up at the sky

You are so alone when you sleep
You are never alone when you sleep
Never beyond the reach of my hand
Your body lies
And words
A thread
Which we draw from each other’s mouths
Erecting a building one can pass through.
Thus when we’re together
We find ourselves at once inside and outside the world
Words are survival
In the midst of multiplicity
As if the future existed

Simulation of Paradise
Even the greatest euphoria
Leaves us naked
Annihilated
Lost
“Not more sky and stars,
Please, let’s put on the light so I can read”

Ένα μικρό δωμάτιο
Παράθυρο μπροστά στη θάλασσα
Το γυμνό τοπίο, τις γεωλογικές εκδιπλώσεις
Κάθε μέρα αμέτρητες φορές τις σχεδιάζεις με το βλέμμα
Το σώμα τις ακολουθεί
Κι ένα μικρό παράθυρο απέναντι από το κρεββάτι
Μαύροι λόφοι τη νύχτα
Και τριζόνια

Ήρθαμε εδώ για να είμαστε μόνοι
Αλλά δεν είμαστε
Δεν είμαστε μόνοι
Υπαρχουν δωμάτια λαξευμένα στο βράχο
Υπάρχει μια πόλη.
Όταν ξαπλώνουμε εκεί για ώρες,
Στα πέτρινα λίκνα
Ταιριάζουμε το σώμα μας με το δικό τους
Μέσα στις φωλιές του αλατιού κάποιες φορές,
Αφήνουμε τα χέρια τους να μας κάψουν τις χούφτες.
Φοράμε το βαρύ μανδύα της αναπνοής τους μέσα στη ζέστη

Είναι καλοκαίρι νομίζεις πως
Ποτέ δεν θα ξανάρθουν σύννεφα ή πράσινη χλόη
Μικρά λουλούδια των βράχων
Παγιδευμένοι σε μια παιδική ζωγραφιά
Κίτρινο και γαλάζιο
Ζωγραφισμένο παντού πυκνά
Κι εμείς δύο κουκκίδες
Σ’ένα προιστορικό δωμάτιο
Πάνω στα βράχια καιγόμαστε μαζί τους
Σαν αθάνατοι
Ο ένας πάνω στον άλλο
Ο ένας για τον άλλο
Ο ένας μέσα στον άλλο
Ο ένας ενάντια στον άλλο
Ο πέτρινος μικρός ναός στο κέντρο- το ψυχοπομπείο
Ένα μάτι εντελώς εκτεθειμένο
Από κει μπορείς στ’αλήθεια να κλάψεις
Κοιτώντας τον ουρανό

Είσαι τόσο μόνος όταν κοιμάσαι
Δεν είσαι ποτέ μόνος όταν κοιμάσαι
Ποτέ έξω από την εμβέλεια του χεριού μου
Δεν βρίσκεται το σώμα σου
Και λέξεις
Ένα νήμα
που τραβάμε ο ένας από το στόμα του άλλου
Στήνοντας ένα οικοδόμημα διαπερατό.
Έτσι όταν είμαστε μαζί
Βρισκόμαστε ταυτόχρονα μέσα και έξω από τον κόσμο.
Οι λέξεις είναι επιβίωση
Μέσα στην πολλαπλότητα
Σα να υπήρχε το μέλλον

Προσομοίωση Παραδείσου
Ακόμα και η μεγαλύτερη ευφορία
Μας αφήνει γυμνούς
Εξουθενωμένους
Χαμένους
«Όχι άλλο ουρανό και αστέρια
Παρακαλώ, ας ανάψουμε το φως να διαβάσω».

John O'Kane


NOTE: This poem first appeared in Greek in the book The book of soil.

Translation