Endowed in perpetuity by the Glenna Luschei Fund for Excellence

An Island in Land

An Island in Land

Bogomil Gjuzel

ОСТРОВ НА КОПНО

Who claims we have no sea?
Perhaps not now, dabbling at the threshold,
but once we had it roaring past the front porch
until it ran suddenly underground, taking our homes
and some of us as well, while the rest were shipwrecked.

How can we live without it?
Pushed farther inland, linked by loss,
we breathed it far across the mountain peaks.
White, blue, or black—always different,
always alike ... and we could touch it.

It's still here, locked in cavernous depths and cellars:
its tide bellows in our dreams, drifts us on the shores of the real:
its salt is drought, and the skies are bottomless high seas ...
Our country is an island left by the one Flood, on land,
a glacier caught among rocks softly melting our desires

for the antediluvian Ocean, too many traces left inside us.
This torrent, heaving thunder in our veins,
finally drinks in our salty blood. We, too,
suffer for spilling the blood of brothers.
What else could explain why the sea is so unfit to drink?

Кој вели дека сме немале море?
Го немаме сега да ни шлапка пред прагот
но еднаш сме го имале во дворот
па секнало, остатокот ни го зеле
сосе бродовите и нас, бродоломниците...

Кај сме можеле без море!
Изгонети длабоко во копното, останавме (дур не остинеме)
со него во дослух (со папочна врска?) и преку 300 планини...
Што ако сега (како и некогаш) се вика(ло): бело, црно, сино,
тоа си е везден исто и различно: на утре, пладне, вечер...

Важно сè уште е тука, иако заклучeно во пештери и потони -
приливот ни татони во сонот, одливот нe заринка во стварност
сушата му е солта, синевината - шир без хоризонт и дно...
Ние сме, всушност, остров заостанат од Потопот на конпо,
глечер меѓу карпи што копни по копнежи

по првобитниот Океан, со траги прекубројни во нас,
од неговото дишење во пулсот од нашите жили,
најодзади - и зошто не? - солената ни крв...
Казна од гревот источник што сме се напиле братска крв -
затоа до ден-денешен морето не се ни пие.

P.H. Liotta


NOTE: This poem first appeared in the book The Wolf at the Door (Xenos).

Translation